مرگ ستاره ,مراحل مرگ ستاره ,سياهچاله ها ,مقدمه ,نحوه تشكيل ستاره ,مقياس قدري ,روشنايي ستاره ,اندازه گيري دماي ستارگان ,اندازه گيري فراواني عناصر در ستارگان ,منابع انرژي ,عرض جغرافيايي و ستارگان دور قطبي شمالي ,نامهاي ,,,
مقاله مرگ ستاره
مرگ ستاره 1
مراحل مرگ ستاره 2
سياهچاله ها 4
مقدمه 5
نحوه تشكيل ستاره 6
مقياس قدري 7
روشنايي ستاره 8
اندازه گيري دماي ستارگان 9
اندازه گيري فراواني عناصر در ستارگان 10
منابع انرژي 11
عرض جغرافيايي و ستارگان دور قطبي شمالي 13
نامهاي ستارگان 15
نقشه ستارگان را چگونه به كار بريم ؟ 16
ستارگان صورت فلكي جاثي 22
ستاره نوتروني 25
كهكشان 29
كهكشان بيضوي 34
كوازارها 37
تصادف كهكشانها 38
ستاره 39
جستارهاي وابسته 40
كشف برزگترين ستارگان راه شيري 42
تولد و مرگ ستارگان 46
نتيجه گيري 53
منابع و ماخذ 60
مرگ ستاره
ستارگان پس از تولد و زندگي خود که گاها عمرشان به ميلياردها سال هم ميرسد، به مرحله مرگ ميرسند. مرگ يک ستاره به يکي از سه صورت زير امکانپذير است: تبديل به کوتوله سفيد ، تبديل به ستاره نوتروني ، تبديل به سياهچاله.
نگاه اجمالي
سراسر زندگي ستاره به يک ميدان نبرد شبيه است. نيروي گرانش سعي دارد که ستاره را منقبض و خرد کند، ولي با مقاومت فشار رو به بيرون ماده ستاره روبرو ميشود، اما سرانجام ستاره تحليل ميرود. گرانش کنترل را بدست ميگيرد و ستاره شکل کاملا متفاوتي با ستارهاي معمولي و سالم مانند خورشيد به خود ميگيرد. حتي اگر جرم ستاره بسيار زياد باشد، ممکن است با تبديل به يک سياهچاله در اعماق فضا ناپديد شود.
گرانش يک ستاره
نيروي گرانش ، همواره جذب ميکند و مايل است که ذرات ماده را هميشه به هم نزديکتر سازد. ما به اين سبب وزن داريم که جرم زمين جرم بدن ما را به طرف خود ميکشد و در نتيجه نيروي گرانشي هر يک از اتمهاي بدن ما ، اتمهاي ديگر را به طرف خود ميکشد. از آنجا که جرم يک ستاره معمولي بسيار زياد است و حتي ممکن است يک ميليون بار بيشتر از جرم زمين باشد، گرانش دروني آن نيز بسيار شديد است.
لحظهاي اعماق خورشيد را مجسم کنيد، فشار آن در يک دهمي فاصله سطح تا هسته تقريبا يک ميليون بار بيشتر از فشار جو در سطح زمين است. در اين فاصله ، فشار با مقاومت گازهاي داغ درون خورشيد روبرو ميشوند، هنگامي که آتش هستهاي رو به کاهش ميگذارد، گاز ستاره سرد ميشود و بعد گرانش به نيروي مسلط تبديل ميشود. آنچه در اين مرحله روي ميدهد، به جرم ستاره بستگي دارد.
مراحل مرگ ستاره
ستارهاي رو به مرگ ، مانند خورشيد در هم فرو ميرود تا به اندازه زمين برسد. در اين روند هيچ انفجار واقعي و قابل توجهي رخ نميدهد. ستاره فقط به تودهاي از خاکستر راديواکتيو تنزل ميکند و به آرامي سوسو ميزند. در اين مرحله ، ستاره به يک کوتوله سفيد تبديل ميشود. يک فنجان از ماده آن يک صد تن وزن دارد.
ستاره نوتروني
اگر جرم ستارهاي بسيار بيشتر از خورشيد باشد، فشار فرو ريزش مرحله کوتوله سفيد را نيز پشت سر ميگزارد و متوقف نميشود، آن قدر فرو ريزش ادامه مييابد که قطر ستاره به حدود ده کيلومتر ميرسد. در اين نقطه ستاره گلولهاي است چگال از ذرات هستهاي که آن را ستاره نوتروني مينامند. يک فنجان از ماده آن يک ميليون ميليون تن وزن دارد. برخي از ستارگان نوتروني به سرعت ميچرخند و در هر بار چرخش تابشهايي در طول موج راديويي گسيل ميکنند، اين گونه ستارههاي نوتروني ، تپ اختر (پولسار) نام دارد. در قلب سحابي خرچنگ ، تپ اختري وجود دارد که سي بار به دور خود ميچرخد.
مرگ ستاره نوتروني
يک ستاره نوتروني بدون وقوع يک انفجار شديد اوليه شکل نميگيرد. ستاره رو به مرگ ممکن است در چند ثانيه آخر حيات خود بهصورت يک ابرنواختر شعلهور شود. درخشش آن چند روز از تمام کهکشانها پيشي ميگيرد. از بخش مرکزي ابرنواختر ، يک ستاره نوتروني پديد ميآيد. جرم ستارگان نوتروني نميتواند بيشتر از دو برابر جرم خورشيد باشد.
يک ستاره رو به مرگ مثلا با جرم ده برابر جرم خورشيد ، چنان زير بار گرانش توليد شده قرار ميگيرد که هيچ نيرويي نميتواند در برابر فرو ريزش آن مقاومت کند. وقتي که چنين ستارهاي منقبض ميشود (رمبش ستاره)، به اندازه حدود دو کيلومتر ميرسد، گرانش به حدي زياد ميشود که سرعت گريز از سطح آن به بيشتر از سرعت نور ميرسد.
سياهچالهها
هيچ چيز ، از موشک گرفته تا ذرات نور و علائم راديويي نميتو