مقاله, هلو
مقاله هلو
هلو
هلو (Prunus persica) گياهي است از خانواده گل سرخ و زيرخانواده پرونوييده و جنس پرونوس. هلو در دوران پيش از تاريخ در كشور چين كاشته مي شد و از طريق جاده ابريشم به ايران آورده شد. برخلاف آنچه كه از نام علمي هلو استنباط مي شود منشا آن ايران نيست. اما از آنجايي كه اروپاييان نخستين بار اين گياه را در ايران مشاهده كردند آن را پرونوس پرسيكا ناميدند. يونانيان و عمدتاً روميان هلو را از ايران به سرتاسر اروپا و انگلستان گسترش دادند. هلو تقريباً ۴۰۰-۳۰۰ سال پيش از ميلاد مسيح، روانه اروپا شد. سياحان قرون شانزده و هفده ميلادي نخستين كساني بودند كه هلو را با خود به قاره آمريكا بردند. سياحان پرتغالي هلو را به آمريكاي جنوبي و همتايان اسپانيا يي شان آن را به آمريكاي شمالي بردند. به تدريج هلو توسط بوميان آمريكايي و مهاجران اروپايي از آمريكاي شمالي به جنوب كانادا راه يافت و امروزه در اكثر ايالت هاي آمريكا كاشته مي شود.
در آسيا نيز هلو از چين به ژاپن راه يافت و در آنجا آن را «تو» به معني هلو ناميدند. اين نامگذاري احتمالاً از نام چيني هلو يعني «tao» نشات گرفته است. هلو در فلسفه تائو، آيين فلسفي كه در چين باستان پا گرفت، مظهر طول عمر انسان است. در اسطوره شناسي چين «هسي وانگ مو» مادر باغ هلو، هر سه هزار سال يك بار در هنگام رسيدن ميوه هاي هلو ظاهر مي شود تا از آن اكسير جاودانگي خدا تهيه شود. در اسطوره شناسي روم، هلو ميوه الهه ونوس است و ماگنوس آن را ماده محرك جنسي مي داند. در برخي از يادداشت هاي به جا مانده از دوران باستان هلو، مظهر جاودانگي، صداقت و حقيقت است. ميوه هلو با برگي كه به آن متصل است نشانه يكپارچگي قلب و زبان است. مصريان باستان هلو را به عنوان پيشكش تقديم بارگاه خدايان مي كردند. لشكركشي هاي اسكندر كبير باعث شد كه نئوفراسطوس در سال ۳۹۲ پيش از ميلاد از هلو به عنوان ميوه ايران ياد كند. كنفسيوس نيز از هلو در كتاب خود نامي به ميان مي آورد.
توصيف گياه شناسي هلو گياهي است درختي و كوچك با تاج پوشش گسترده به طول ۵/۳-۲ متر. درخت هلو معمولاً عمر كوتاهي دارد و تنها ۲۰-۱۵ سال دوام مي آورد. طول عمر درختان هلويي كه در باغ هاي پرورشي كاشته مي شوند بسيار كمتر از اين رقم است و معمولاً اين درختان چيزي در حدود هشت