هر چند که عموما هوش را به عنوان ‘توانایی حل مسئله و سازگاری با محیط’ (تاکمن و مونتی)(2011، ص 163) فرض می شود، اما نمی توان تعریف مشخصی از هوش به دست داد که مورد توافق همۀ روانشناسان وابسته به رویکردهای مختلف باشد. با این حال، عناصری از هوش وجود دارند که مورد توافق غالب پژوهشگران است.

گیج و برلاینر (1992) این عناصر را در سه دستۀ زیر قرار داده اند:

1. توانایی پرداختن به امور انتزاعی منظور این است که افراد باهوش بیشتر با امور انتزاعی (اندیشه ها، نمادها، روابط، مفاهیم، اصول) سروکار دارند تا امور عینی (ابزارهای مکانیکی، فعالیتهای حسی).

2. توانایی حل کردن مسائل یعنی توانایی پرداختن به موقعیتهای جدید، نه فقط دادن پاسخهای از قبل آموخته شده به موقعیتهای آشنا.

3. توانایی یادگیری به ویژه توانایی یادگیری انتزاعات، از جمله انتزاعیات موجود در کلمات و سایر نمادها و نیز توانایی استفاده از آنها.