انسان در فرایند جامعه پذیری از طریق کنشهای متقابل اجتماعی، ‘شیوه راه رفتن و گفتن’ را می آموزد و به تدریج به کسب تجربه های مختلف می پردازد. در واقع، جامعه پذیری کیفیتی است که در نتیجه آن آدمی شیوه های زندگی در جامعه را یاد می گیرد؛ شخصیتی کسب می کند و آمادگی آن را می یابد تا به عنوان عضو رسمی جامعه شناخته گردد.

 در این میان، کارگزاران جامعه پذیری، نهادهای اجتماعی و دیگر وضعیت های ساختاری که جامعه پذیری بویژه در سالهای نخستین زندگی در آنها رخ می دهد، دارای بیشترین اهمیت هستند. 

در جامعه های نوین: خانواده، مدرسه، گروه همسالان و رسانه های گروهی به واسطه قدرت و تأثیر پیوسته ای که در کژرفتاریها دارند، از اهمیت ویژه ای برخوردارند.