دهه 1950 دوران انقلاب در درمان اختلالات روانی با دارو های روان گردان بود.در آغاز دو جناح شکل گرفت.گروه روان شناسی می گفت اختلالات روانی مبنای ذهنی دارند و روان درمانی ،درمان منتخب است.جناح زیست شناسی می گفتند بیماری روانی،علت عضوی دارد و دارو درمانی،درمان منتخب است.امروزه روان درمانگران غیر تجویز گر برای آن که درمانگر قابلی باشند،باید مبانی دارو شناسی روانی را بدانند.

دیدگاه روانشناختی می گوید اختلالات روانی عمدتا مبنای ذهنی دارند.عوامل مولد استرس هیجانی،ضربه های اولیه و تعارضات درون روانی،یشه روان رنجوری ورورانپریشی و سایر اختلالات روانی هستند.روان درمانی هم گزینه درمانی اصلی است.تجویز دارو را هم در مواقع مقتضی،فقط یک ابزار کمکی می دانند.آنها در تایید این که چرا روان درمانی ،گزینه درمانی اصلی است،به دلالیل زیر استناد می کنند:

روان درمانی،کل شخص و روران را درمان می کند نه نشلنه هارا.

دارو ها این پیام را به شخص می دهند که اگر مریض بودن خود را نپذیرد،نمی تواند به خودش کمک چندانی کند.

دارو مهارت های حل مسئله را را به مراجع یاد نمی دهد.