درباره سالمندی چند نظریه مهم ارایه شده که بسیاری از آنها چند –بعدی هستند.برای نمونه ،بیرن و همکارانش به سالمندی از زاویه بیولوژیک ،فیزیولوژیک،و سوسیولوژیک نگاه می کنند  و اذعان می دارند که ان فرایند چند بعدی ممکن است نایکنواخت باشد.پیرشدن یک قسمت طبیعی از رشد است.همزمان بابالا تر رفتن سن ۀانسان ها با تکالیف خاصی مواجه می شوند .برای مثال،اریکسون معتقد است که اواسط و اواخر بزرگسالی زمانی است که فرد باید احساس مولد بودن  و کامل شدن یا تمامیت ایگو را به دست آورد یا در غیر اینصورت،راکد و نومید شود.یونگ براین باور است که معنویت قلمرویی  است که فقط افراد بالای 40 سال شرایط لازم برای کندوکاودرآن را دارند.

نوگارتن سالمندی را به دو مرحله تقسیم می کند: سالمندان جوان که 55 تا 75 سال سن دارند،هنوز از لحاظ فیزیکی،ذهنی،یا اجتماعی فعالند،وفرقی نمی کند که بازنشسته شده اند یا نه.افراد بالای 75 سال هستند که فعالیت فیزیکی آنها بسیار محدود تر از سالمندان جوان است.تاثیر افت فیزیکی همراه با سن معمولا درافراد سالمند سالمند بارز تر است،هرچند روند پیر شدن از فردی به فرد دیگر تفاوت دارد.

امروزه بیشتر متخصصان بر این باورند که «تبعیض علیه سالخوردگی» آنقدر ریشه دوانده است که چیزی بیش از تصویب قانون برای ریشهکن کردن آن لازم است. روک و اسکوگین(1995) گزارش دادهاند که سالمندان رفتارها و نتایج مثبتتری از میانسالانی دارند که از خدمات روانشناسی استفاده کردهاند. همچنین نتیجه سالمندان هم معتبرتر و و قابل قبولتر از میانسالانی است که به افسردگی مبتلا هستند. 

گرینسون، روانکاو آمریکایی درباره «چیستی»، «چرایی» و «چگونگی» مقاومت در برابر بهبود سالمندان بررسیهایی انجام داده است. هدف او این است که خوانندگانش را در فهم پویاییهای ناهشیار مراجعان یاری رساند. 

بر این اساس، میتوان با انعطافپذیری و اعمال تعصب کمتر در کار با سالمندان به جای این که تلاش کنیم، فورأ کاری برای آنها انجام دهیم به خود اجازه دهیم تا با علاقهای صادقانه و اشتیاق بسیار نقاط مبهم را از ایشان سؤال کنیم و در عین حال که خود را مشتاق درک تاوتها نشان میدهیم، مراقب باشیم که به ما به عنوان یک پژوهشگر نگاه نکنند.